# 32. Liam, part 3

~*~

Następnego dnia obudziłem się dość wcześnie. Ubrałem dres, wymknąłem się z domu najciszej jak tylko potrafiłem i wybiegłem na uliczkę. Postanowiłem pobiegać po okolicy, a że była sobota rano, to nikt nie raczył się mną interesować – oczywiście dla mojego dobra. Bez celu biegałem po okolicy przez dobrą godzinę. W końcu zmęczyłem się i wróciłem do domu. Usiadłem na schodku przed frontowymi drzwiami i głęboko westchnąłem. Wciągnąłem w płuca więcej powietrza i powoli je wypuściłem. Wstałem, wszedłem do domu i szybkim ruchem zamknąłem za sobą drzwi.

- Gdzieś ty się włóczył tak wczesnym rankiem i to jeszcze w sobotę? - zaraz w przedpokoju natchnąłem się na Louisa ilustrującego mnie wzrokiem.

- Byłem pobiegać. - wzruszyłem ramionami.

Louis w odpowiedzi potrząsnął głową z rezygnacją i poszedł do kuchni. Udałem się do swojego pokoju a po drodze natchnąłem się na Nialla, który jadł kanapkę i patrzył na mnie z niedowierzaniem.

- Tak. Wstałem wcześnie w sobotę. - odpowiedziałem uprzedzając jego pytanie.

- Aha? - wykrztusił, kiedy przełknął kanapkę. - Mam ci wierzyć?

- Wiesz, jak nie chcesz to nie musisz. Ale raczej tak.

- Zakochałeś się? - zapytał blondyn po chwili namysłu.

- Nie wierzę, że tak łatwo mnie rozszyfrować... - wykrzywiłem usta w grymas.

Na obliczu Irlandczyka zagościł tryumfalny uśmiech.

- Może opowiesz mi jak wygląda... i kim jest. Tak ogólnie. - uśmiechnął się ciepło. - Chciałbym poznać kim jest wybranka romantycznego Liasia... - zrobił słodką minę.

Jejku... Czy on musi zdrabniać moje imię?!

- Hmm... Mogę ci coś niecoś powiedzieć, ale musisz przyrzec, że przed resztą chłopaków będziesz milczał jak grób.

- Słowo Irlandczyka. - wyszczerzył się blondyn i położył dłoń na sercu w geście przysięgi.

- A więc chodź.

Poszliśmy do mojego pokoju i opowiedziałem Niallowi o tajemniczej nieznajomej, o akcji śledzenia i o wspólnej kawie w Starbucksie. Kiedy zacząłem mówić o naszyjniku niezwiązanym z jej imieniem Niall zrobił przerażoną minę.

- Niall? Co się stało? - machałem ręką przed oczami blondyna, ale on jakby wyłączył się na chwilę.

Po chwili wymamrotał:

- H jak Harry. - szepnął i nadal patrząc w odległy punkt, wstał i wyszedł z pokoju.

Siedziałem i nie wiedziałem co mam zrobić. Nagle po głowie zaczęły krążyć mi różne myśli. Może [T.I] nosi „H” jak Harry dlatego, że jest jej chłopakiem?

Zszedłem po cichu po schodach. Stanąłem jak wryty w progu, gdyż zobaczyłem chłopców, którzy zawzięcie nad czymś dyskutowali. Postanowiłem podsłuchać.

- A więc „H” jak Harry? - zamyślił się Louis.

Wciągnąłem powietrze do płuc. Niall obiecał, że im nie powie...

- Niall, opisz jeszcze raz tą dziewczynę. - poprosił Zayn.

- Wysoka, szczupła, jasnobrązowe włosy, bardzo jasna, prawie że biała cera. Tak jak mówiłem, przechodzi pod naszym domem codziennie koło siedemnastej. - produkował się blondyn.

- Harry! - Louis trącił Loczka łokciem, widząc jego zdziwienie na twarzy.

- Niech to szlag! - na twarzy Loczka malowało się przerażenie. - Pamiętam tą dziewczynę! Pamiętam ją!

- Mów! - ponaglił Zayn.

Nie czekając na odpowiedź Hazzy, postanowiłem wejść do pokoju.

- Nad czym tak myślicie, chłopaki?

- Emm... - zatkał się Niall.

Harry spuścił wzrok a Zayn i Lou spojrzeli po sobie.

- Więc? Co to za zmieszanie? - skrzyżowałem ręce na piersi.

Niall wziął swój kawałek pizzy i wyszedł z pokoju. Zayn poszedł w ślad za nim. Harry spojrzał przepraszająco na Lou i zniknął za ścianą. Mój wzrok spoczął na Louisie.

- Więc...

Uniosłem brew do góry.

- Twoja ukochana...

Kiwnąłem głową, ponaglając Tommo.

- Bo... Harry ją zna... i miał nam powiedzieć skąd, ale pojawiłeś się ty. Zmieszało to Nialla, a miał o tym nikomu nie mówić. Martwił się o ciebie. Kojarzył skądś tą dziewczynę... - mówił Lou, którego ledwo można było zrozumieć, bo składał bardzo niejasne zdania.

Obróciłem się na pięcie i pomaszerowałem do pokoju Harrego. Zapukałem.

- Proszę. - usłyszałem w odpowiedzi.

Zakładam, że gdyby Loczek wiedział, że to ja, udawałby iż go nie ma w pokoju. Zapewne spodziewał się Louisa...

- Chyba musimy pogadać. - rzekłem, zamykając za sobą drzwi.

Wszedłem do pokoju i spojrzałem na zaskoczonego i jednocześnie zmieszanego Loczka.

- O co chodzi z tą [T.I] ? Skąd ją znasz? I dlaczego ma naszyjnik z literą „H”? Mniemam, że znasz odpowiedzi na te pytania...

- Ymm... Znam. - zawahał się. - Ale nie na wszystkie.

- Więc słucham. - usiadłem na brzegu łóżka i wsłuchałem się w głęboki głos Harrego.

- No to tak... - wyprostował się i przełknął ślinę. - Kiedyś ją spotkałem w szpitalu, gdy odwiedzaliśmy chorych... Pamiętasz tą akcję „Uśmiech dla Ciebie”?

Pokiwałem głową.

- Ona leżała wtedy w szpitalu. Była chora. Nie pamiętam dokładnie na co, ale wiem, że zdecydowałem się przebadać swój szpik. Okazało się, że mamy tą samą grupę, czy coś... Nie wiem dokładnie co decyduje o tym, kto jest dawcą i tak dalej... No i oddałem jej ...

- Czekaj, czekaj. - przerwałem Hazzie. - Skąd wiedziałeś na co jest chora i jak w ogóle … ? - nie umiałem znaleźć odpowiednich słów.

- Codziennie przychodziłem do niej, żeby sprawdzić jak się czuje. Dałem jej też naszyjnik, który zauważyłeś. Na pamiątkę. Żeby o mnie nie zapomniała. Jak lekarz powiedział: uratowałem jej życie.

- A teraz się z nią nie kontaktujesz? - zapytałem zdziwiony.

- Jakoś tak wyszło, że nie daliśmy namiarów na siebie nawzajem. I tak to się skończyło.

- Smutne. Ja mam jej telefon... Więc jakbyś chciał...

- Nie. Przecież zakochałeś się w niej. Jest twoja. - przerwał mi Harreh.

- Harry... - zacząłem ale Loczek po raz kolejny mi przerwał.

- Nie byłem w niej zakochany. Postanowiłem jej pomóc. Wszystko.

- Nie umiesz kłamać. - stwierdziłem.

- Kocham Louisa. - przyznał Loczek.

Któż by pomyślał, że z jednej sprawy z [T.I] Harry przyzna się do Larrego ?

~*~

O piętnastej spotkałem się w umówionym miejscu z [T.I]. Postanowiłem powiedzieć jej o Harrym. Chwilę rozmawialiśmy, po czym wziąłem się w garść i postanowiłem przejść do informacji o Harrym. Spojrzałem na jej naszyjnik i zamurowało mnie. Wymierzyłem sobie mentalny cios w policzek i podjąłem kolejną próbę.

- Co ci jest, Liam? - zapytała z troską [T.I].

- Harry. - wymamrotałem.

Dziewczyna spojrzała na mnie zaskoczona.

- Harry. - powtórzyłem i wskazałem jej srebrny naszyjnik.

Dziewczyn otworzyła usta. Nie wiem czy ze zdziwienia, czy dlatego, że chciała coś powiedzieć, ale nie dopuściłem jej do głosu.
- Harry to mój przyjaciel.

[T.I] popatrzyła w moje oczy. Jej błękitne tęczówki przeszyły mnie na wskroś.

- Tak, ten Harry. Ten sam, który uratował ci życie. - nabrałem powietrza do płuc. - Chciałabyś się z nim spotkać?
- Ni- ni- nie wiem. - wyjąkała [T.I].
~*~

W końcu przekonałem [T.I] żeby spotkała się z Harrym. Przyprowadziłem ją do naszego domu i wpuściłem do środka.
- Harry! - zawołałem. - Ktoś do ciebie!
Harry zszedł po schodach i gdy ujrzał [T.I] stanął w miejscu jak wryty. Przez jego twarz przebiegły różne emocje. Zaskoczenie, zmieszanie, ból, radość. [T.I] rzuciła się Harremu w ramiona i zaczęła płakać.

- Dziękuję. Dziękuję ci bardzo. Dzięki tobie żyję. Nie wiem jak mam ci się odwdzięczyć za to co kiedyś dla mnie zrobiłeś. - powiedziała na jednym wdechu, cały czas szlochając.

- Spraw by Liam znów był uśmiechnięty. - wyszeptał równie zapłakany Harry, mimo tego wszystko dobrze słyszałem.
[T.I] oderwała się od Harrego i spojrzała na mnie.
- Dziękuje wam obu. Dzięki tobie, Harry, żyję. A dzięki tobie, Liam, mogłam podziękować Harremu... i mimo że znamy się kilka dni, to chcę ci podziękować za to, że wniosłeś w moje życie uśmiech. Znów dostrzegam radość w życiu.
Podeszła do mnie i wtuliła się, a ja poczułem piękny zapach jej perfum.
- Wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia?
- Tak. - odpowiedziałem bez wahania.

- Ja też...
- Kocham cię – powiedzieliśmy jednocześnie.

________________________________________________________

Chyba nie mam nic do powiedzenia ;x

Chcę wam tylko podziękować za to, że jesteście, że czytacie bloga,

DZIĘKUJĘ ;__;

Marta Payne ;*

Tusia ;*